Iets anders dan ‘fijne feestdagen’

/1 Reactie/in , , , , /door

Het is december, de maand die ‘feestmaand’ wordt genoemd. Nog even en dan wensen we elkaar weer ‘Fijne Feestdagen’ en een ‘Gelukkig Nieuwjaar’. Dat gun ik je van harte en toch ga ik dit jaar iets anders wensen, namelijk ‘Gemoedsrust in Gewonigheid’. Over deze wens ga ik de komende tijd 8 blogs schrijven. Nu een introductie op de komende serie.

Gemoedsrust

Wat is geluk precies? Een lastige vraag … en deze houdt mensen al eeuwenlang bezig. Tegenwoordig lijkt het nastreven van geluk soms op een project met doelstellingen, stappen en deadlines. Een project waarin je van alles wil of moet van jezelf om jouw geluk te realiseren. Geluk in je werk, je relatie, kinderen, je uiterlijk, je lichaam, je woning, vrije tijd, de feestdagen en ga zo maar door. Voor de een gaat het meer om dit, voor een ander meer om dat. Wat al deze ‘geluksfactoren’ gemeen hebben, is dat ze zich buiten jezelf bevinden. Hierdoor vormen ze allemaal een wankele basis om een gevoel van geluk aan te ontlenen. Zo is het er en zo wordt het je afgenomen. Bijvoorbeeld omdat je je baan kwijt raakt, je relatie op de klippen loopt, jij of een van je dierbaren ziek wordt, je rimpels of een hangbuikje krijgt, je vakantie zwaar tegenvalt, je belegde spaargeld steeds minder waard wordt, de feestdagen een bron blijken te zijn van stress of van andere vervelende gevoelens ….. en bedenk er uit eigen ervaring nog maar wat bij.

Als je teruggaat in de tijd, kun je waardevolle dingen ontdekken waar je soms meer aan hebt dan aan de moderne (sociale) media. Zo neem ik graag een kijkje bij de filosofen Seneca en Epictetus. Zij beschouwen gemoedsrust als de enig ware vorm van geluk. Seneca is van mening dat gemoedsrust ontstaat door de afwezigheid van fysieke pijn en door de afwezigheid van geestelijke pijn in de vorm van stressvolle gedachten. In zijn visie is afwezigheid van iets een bron van geluk en juist niet de aanwezigheid van iets of iemand. Epictetus gaat een stapje verder. Als stoïcijn vindt hij de afwezigheid van stressvolle gedachten voldoende. Volgens hem is er dan ook gemoedsrust bij fysieke pijn. Klinkt dit onzinnig of utopisch? Ik nodig je uit om de komende serie blogs te volgen. Daarin krijg je naast informatie praktische tips en oefeningen voor het realiseren van gemoedsrust.

Gewonigheid

Het woord ‘gewonigheid’ ontleen ik aan de Vlaamse psychiater Dirk de Wachter die dé ziekte van deze tijd noemt het idee dat ons leven vooral leuk moet zijn. Vanuit mijn ervaring als coach kan ik daaraan toevoegen dat deze ziekte ook het werk van veel mensen heeft geïnfecteerd. Werk moet namelijk ook erg leuk zijn, je moet je dromen najagen totdat je je passie hebt kunnen realiseren. En  o jee, als dat (nog) niet lukt …  dan zijn stress, frustratie en teleurstelling je droevig lot. De werkelijkheid op veel werkplekken is echter – wat ik noem – ‘imperfect’. En of jij nu blijft dromen of je passie probeert te realiseren, het blijft meestal behoorlijk ‘imperfect’.  Waar je in heel veel (werk)situaties echt veel meer aan hebt, is je met veerkracht leren verhouden tot een ‘imperfecte’ realiteit. Met De Wachter ben ik van mening dat velen van ons moeite hebben om te accepteren dat het leven (en het werk) af en toe een klein beetje gewoon zijn en ook een klein beetje verdrietig. Hoe zou het zijn als we daarin meer gemoedsrust zouden kunnen ervaren? Vandaar mijn Nieuwjaarswens 2018:  ‘Gemoedsrust in gewonigheid’.

In de komende blogs schrijf ik over:

  • Een ‘imperfecte’ realiteit
  • Van bestrijden naar waarnemen
  • Wat ligt in je macht?
  • Van vastzitten naar losmaken
  • Emoties als signaal
  • Er is altijd een keuze
  • Hoe houd je jezelf helder?
  • Van lijden naar leiden.

 

 

 

 

 

 

Over de zin van het leven

/in , /door

Deze zomer belandde ik op een druilerige zondagmorgen in het sobere Evangelisch-
Reformierte kerkje van Wengen (Zwitserland). De dominee begon te spreken over de zorgen die ons bezig houden. Zorgen en verdriet over wat geweest is. Zorgen en vrees voor wat kan komen. Ik begreep dat hij zelf – zittend en moeizaam pratend – te maken heeft met een ernstige ziekte. In zijn preek koos hij voor de insteek van levensvreugde.

Hij las een gedicht voor van de Duitse dichteres Mascha Kaléko. Dichteres en gedicht waren mij onbekend. Wat mij raakte, waren de alsmaar terugkerende woorden “Ich freue mich, ich freue mich zu sein. Ich freue mich. Das ist des Lebens Sinn.” Alleen dat, niets meer en niets minder. Vreugdevol in zon en regen, vreugdevol in elk jaargetijde, vreugdevol in het leven hoe het zich ook aandient. Vreugdevol zijn, als zin van het leven.

Na deze dienst is dit gedicht als het ware in me gebleven en is het me op enkele momenten tot steun geweest. Daarom wil ik het graag delen ter inspiratie. Het is ook te beluisteren op YouTube via deze link.

Sozusagen grundlos vergnügt

Ich freu mich, daß am Himmel Wolken ziehen
Und daß es regnet, hagelt, friert und schneit.
Ich freu mich auch zur grünen Jahreszeit,
Wenn Heckenrosen und Holunder blühen.
– Daß Amseln flöten und daß Immen summen,
Daß Mücken stechen und daß Brummer brummen.
Daß rote Luftballons ins Blaue steigen.
Daß Spatzen schwatzen. Und daß Fische schweigen.

Ich freu mich, daß der Mond am Himmel steht
Und daß die Sonne täglich neu aufgeht.
Daß Herbst dem Sommer folgt und Lenz dem Winter,
Gefällt mir wohl. Da steckt ein Sinn dahinter,
Wenn auch die Neunmalklugen ihn nicht sehn.
Man kann nicht alles mit dem Kopf verstehn!
Ich freue mich. Das ist des Lebens Sinn.
Ich freue mich vor allem, daß ich bin.

In mir ist alles aufgeräumt und heiter:
Die Diele blitzt. Das Feuer ist geschürt.
An solchem Tag erklettert man die Leiter,
Die von der Erde in den Himmel führt.
Da kann der Mensch, wie es ihm vorgeschrieben,
– Weil er sich selber liebt – den Nächsten lieben.
Ich freue mich, daß ich mich an das Schöne
Und an das Wunder niemals ganz gewöhne.
Daß alles so erstaunlich bleibt, und neu!
Ich freu mich, daß ich . . . Daß ich mich freu.

 

 

 

 

Wens 2017

/in , /door

Toen we alleen nog maar radio en televisie hadden, ontvingen we een beperkt aantal kerst- en nieuwjaarswensen. Van de paus, de koningin, een dominee, Wim Kan, dat was het wel zo’n beetje. Nu krijgen we via social media ontelbare wensen en wijsheden. Zo wenst iedereen iedereen veel geluk.

Het echte leven

Natuurlijk weten we allemaal dat je voor het echte leven niet op social media moet zijn.  Het echte leven is recht voor je neus op de plek waar je je bevindt en met wie je je verbindt. In het echte leven zijn er fijne momenten, zelfs momenten van geluk. En er is ook verdriet. Om een vriendin die gestorven is. Om een vriendin die dit jaar vermoedelijk niet zal vol maken. Om vrienden die uit elkaar gaan. Om een dierbare klant van wie de partner ernstig ziek is. Om een lief familielid met een kwakkelende gezondheid.  En in het echte leven zijn er natuurlijk ook niet te beantwoorden vragen. Wat zal zich in 2017 ontvouwen? Voor mezelf, voor de mensen van wie ik houd, voor de omgeving waar ik woon, voor de wereld?

Het onbegrijpelijke leven

Een bekende uitspraak luidt: “Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd”. En bij dat achterwaarts begrijpen heb ik grote vraagtekens. Als ik kijk naar de gebeurtenissen in het afgelopen jaar in mijn eigen kleine leefwereld valt daar niet zoveel van te begrijpen. Het zijn gebeurtenissen zonder specifieke reden of oorzaak. Misschien is dat wel  per definitie niet te bevatten voor onze geest, die alles zo graag wil begrijpen. Herman Finkers heeft het naar aanleiding van zijn Gregoriaanse Missa in Mysterium over het onbegrijpelijke mysterie van het leven. Wat wij doorgaans ‘het goede’ en ‘het kwade’ noemen, lijken er allemaal deel van uit te maken. Een onbegrijpelijk mysterie.

Stap voor stap

Hoe zit het dan met voorwaarts leven? In een soms verwarrend en altijd onzeker mysterie heb ik niet zoveel aan een goed bedoelde ‘veel geluk’-wens. Van een dierbare klant die een groot persoonlijk verlies heeft meegemaakt, heb ik geleerd om het leven ‘stap voor stap’ te leven.  Niet wetend, niet alleen maar achterom kijkend en evenmin alleen maar vooruit kijkend, wel bewust bij iedere stap. Waar ben ik nu, wat brengt het leven mij nu en hoe verhoud ik me daartoe? Geregeld zeggen we tegen elkaar: “Stap voor stap”. Een wens voor het echte leven in 2017.

 

 

 

Vol veerkracht

/4 Reacties/in , /door

In mijn werk heb ik vaak te maken met vragen rond (on)zekerheid over werk, baan, inkomen, en dergelijke. Uiteindelijk vindt ieder mens daarin zijn of haar eigen weg. Een weg die mij onlangs raakte, is die van een Amerikaans stel van rond de zestig. Hier volgt hun verhaal vol veerkracht. “In 2008 zijn we alles kwijt geraakt: ons bedrijf, ons huis, ons spaargeld. Nu zijn we ‘professional RV’ers’ [1] en doen we ‘camping work’.”  Hij vertelt wat er met hen is gebeurd in de tijd van de bankencrisis: zonder drama, beschuldigingen of schaamte. Een lot dat ontelbaar veel Amerikanen toen ten deel is gevallen.

 

Wat is thuis?

Ik ontmoet hem en zijn vrouw op een camping in de Amerikaanse staat Utah. Zij ontvangt en informeert gasten; hij rijdt een shuttlebusje naar een National Park en verricht taxidiensten. Bijzonder vriendelijke, vrolijke en attente mensen. Hij geeft hun gezamenlijke visitekaartje met daarop een afbeelding van zo’n eindeloos lange en lege Amerikaanse highway. En met de tekst: “Home is where you happen to be any given day”. Wat een wijsheid, welk een levenskunst! En wat een veerkracht!

Beroep op veerkracht

Natuurlijk krijgen we allemaal te maken met verschillende vormen van verlies. Ik wil het nu hebben over materieel verlies: verlies van werk, huis, spaargeld, pensioen. Iets waar zeer veel Amerikanen over kunnen meepraten. En inmiddels ook een issue in ons land waarin levenslange baan- en pensioenzekerheid niet meer bestaan. Je hoort wel dat onze wereld wordt getypeerd als VUCA: Volatile (vluchtig), Uncertain (onzeker), Complex (complex) en Ambiguous (ambigu: geen duidelijke oorzaken en gevolgen). Zo’n wereld doet een beroep op onze veerkracht, op ons vermogen om los te laten én vitaal door te gaan.

Wat kost vasthouden aan?

Het zette mij aan het werk met de volgende vragen:

  • Welke materiële zekerheden denk ik nodig te hebben?
  • Waar houd ik aan vast?
  • Wat levert dit vasthouden op en wat kost het?
  • Wat wordt er mogelijk zonder dit vasthouden?
  • Welke potentieel zit er in het los laten?
  • Wat zou er dan mogelijk worden?

Met dank aan die inspirerende man en vrouw ‘on the road’.

The other 98 percent

Wat er is gebeurd en nog steeds gebeurt in Amerika, is fascinerend beschreven in ‘The Unwinding’, an Inner History of the New America (in het Nederlands vertaald als ‘De ontluistering van Amerika’) van George Packer. Heb je niet de tijd of de zin om deze dikke pil te lezen, volg dan eens een tijdje op Facebook The other 98 percent.

[1] Een RV is een (grote) camper.

Met hart en ziel

/4 Reacties/in , , , /door

Hoewel ik niet geloof in de ‘tien gouden tips die je leven veranderen’, ga ik me er dit keer aan wagen. Onder anderen geïnspireerd door onderzoekster Brené Brown.  In haar jarenlang onderzoek onder duizenden mensen naar gevoelens en effecten van schaamte, schuld en angst ontdekte ze grote verschillen in levenshouding. Zo ontstonden er twee lijstjes. Een lijstje met ‘Niet’ en een lijstje met ‘Wel’. ‘Wel’ staat voor ‘bezielde’ mensen, mensen die met hart en ziel leven. ‘Niet’ voor mensen die anders leven. Wat kwam er op die lijstjes te staan?

Wel: eigenwaarde, rusten, spelen, vertrouwen, geloof, intuïtie, hoop, authenticiteit, liefde, verbondenheid, geluk, dankbaarheid, creativiteit.

Niet: perfectionisme, gevoelens dempen, behoefte aan zekerheid, uitputting, niemand nodig hebben, vergelijken.

Niet zo moeilijk om te kiezen wie je wil zijn, toch?

Voordat ik je nu tien gouden tips geef, verklap ik eerst het allerbelangrijkste. Vrijwel niemand zit permanent in het een of in het ander. We leven meestal in een soort pendel tussen al die prachtige dingen die bij ‘Wel’ staan en die andere dingen die bij ‘Niet’ staan. De grootste leugen die we onszelf kunnen wijs maken is dat  – als je hard genoeg aan je ontwikkeling werkt – dat je dan vanzelf beloond wordt met al het moois van het lijstje ‘Wel’.

Met dit als belangrijk uitgangspunt volgen hier dan toch tien gouden tips.

  1. Geloof niet meer in de leugen van drukte als statussymbool. Neem de tijd om te spelen en te ontspannen. Word je bewust van jouw toegevoegde waarde zonder productiviteit als enige maatstaf.
  2. Lach, zing en dans. Zorg voor afwisseling tussen ernst en ‘normaal’ doen en plezier maken en ‘gek’ doen.
  3. Word je bewust waar en wanneer je stress ervaart. Breng kalmte en stilte in je leven.
  4. Zie onder ogen je neiging tot zelfverdoving (afleiding) en machteloosheid. Ontwikkel veerkracht.
  5. Zie onder ogen je neiging tot perfectionisme. Vergroot je zelfcompassie (bijvoorbeeld als een of meer van deze gouden tips ‘niet lukken’).
  6. Zie je behoefte aan zekerheid onder ogen en experimenteer met je intuïtie.
  7. Wees je bewust wanneer je gaat vergelijken met anderen en stop daar mee. Geef je creativiteit de ruimte.
  8. Zie je overtuigingen over zinvol werk onder ogen en onderzoek ze. Ze hoeven namelijk niet waar te zijn!
  9. Zie onder ogen je gevoel van schaarste en durf ‘om’ te denken, vanuit overvloed. Vier dankbaarheid en geluk.
  10. Zie onder ogen je angst voor wat anderen van je denken. Laat zien wie jij bent.

 

 

 

Waarom met vakantie?

/in , /door

Het weer zorgt op dit moment niet voor een vakantiegevoel. Feit is dat voor veel mensen de zomervakantie bijna voor de deur staat. De afgelopen dagen hoorde ik op diverse plekken mensen hun verlangen uiten om na een jaar hard werken eindelijk met vakantie te gaan. Op zoek naar tijd, rust, ontspanning, avontuur of wat dan ook. Kennelijk allemaal zaken die een heel jaar wachten om tijdens de vakantie gerealiseerd te worden. Straks na de vakantie kun je geheid horen dat mensen het ‘vakantiegevoel’ willen vasthouden dan wel al weer kwijt raken.

Is dat niet vreemd? Zo’n scheiding tussen je leven op het werk en je leven tijdens een vakantie? Een soort van ‘uitgesteld’ leven?

Wat is er aan de hand met werk?

“Why do so many people work so hard so they can escape to Disneyland? Why are video games more popular than work? Why do many workers spend years dreaming about and planning for retirement? The reason is simple and dispiriting. We have made the workplace a frustrating and joyless place where people do what they are told and have few ways to participate in decisions or fully use their talents.” (Dennis W. Bakke, CEO Imagine Schools, USA).

Dit citaat komt uit een interessante studie van Frederic Laloux  ‘Reinventing Organizations’ die ik na mijn (vroege) vakantie aan het lezen ben. Centraal daarin staat de vraag hoe we totaal nieuwe organisatiestructuren kunnen ontwerpen, nu de bestaande organisatiestructuren in hun voegen kraken of vastlopen. Een symptoom daarvan is bijvoorbeeld een gebrek aan intrinsieke motivatie of waarachtig commitment van medewerkers.

Een weeffout

In de ons bekende organisatiestructuren wordt een weeffout zichtbaar die desastreuze effecten heeft. Die weeffout heeft de vorm van een piramide en gaat over de verdeling van macht. Klimmen naar de top van de piramide, naar invloed en macht, maakt van alles in ons los: we vergelijken, we willen scoren, presteren, we zien de ander als een concurrent of obstakel, we bedrijven politiek of spelletjes, we zitten in een strijd, we ervaren stress. Wie niet meedoet of onderweg afhaakt én toch in de piramide blijft, verliest invloed, ziet de zoveelste reorganisatie op zich afkomen en betreedt al gauw een groot grijs gebied van berusting, frustratie, klagen, uitzingen en stress.

In deze wereld zijn Disneyland, videogames, vakantie en pensioen overlevingsinstrumenten.

Wat is nodig?

In mijn vak heb ik te maken met mensen die werken in de top van de piramide of daaronder. Veel van hun vragen gaan over ‘Hoe ga ik om met …?’ en op de puntjes staan diverse realiteiten die zich in hun organisaties afspelen. Je eigenheid hervinden of bewaren én je effectief bewegen in het systeem, daar gaat het dan om.

“Houden wij, coaches, daarmee niet onbedoeld ‘perverse’ organisatiesystemen in stand?” Deze indringende vraag is al eens aan de beroepsgroep van coaches gesteld. Dat zou kunnen én deze vraag gaat ons allen aan. Immers, houden we niet allemaal de genoemde weeffout in stand? Door ons naar de macht toe te vechten of ons er juist vanaf te keren? In plaats van naar jezelf én met elkaar te kijken welke wezenlijke  transformatie nodig is, te beginnen in onszelf.

1 oktober is Frederic Laloux in Nederland om de Nederlandse vertaling van zijn onderzoek te presenteren. Niet te missen voor ondernemers, leiders, coaches en adviseurs die iets anders willen. Ik ga. Kom je ook?

En niet te vergeten: een prettige vakantie!

 

Met zovelen onderweg

/7 Reacties/in , /door

Het is nu zo’n 15 jaar geleden dat ik het eerste boek van Joseph Jaworski las: ‘Synchroniciteit – de innerlijke weg naar leiderschap’. Een boek dat me regelrecht in mijn hart raakte en dat het begin markeerde van mijn innerlijke reis naar leiderschap. Op verschillende momenten in de afgelopen jaren is Jaworski voor mij – naast enkele anderen – een belangrijke inspiratiebron geweest. Aan het eind van zijn eerste boek staat een kort verhaal. Daarover wil ik het nu hebben.

De stem van één mens

“Vertel me eens wat een sneeuwvlok weegt”, vroeg een koolmees aan een duif. “Niets meer dan niets”, was het antwoord.

“In dat geval moet ik je een wonderbaarlijk verhaal vertellen”, zei de koolmees. “Ik zat eens op de tak van een dennenboom, vlakbij de stam, toen het begon te  sneeuwen – niet hevig, geen razende sneeuwstorm, nee, gewoon, zoals in een droom, zonder enig geweld. Daar ik toch niets beters te doen had, begon ik de sneeuwvlokken die op de naalden en twijgjes van mijn tak neer dwaalden, te tellen. Ik was precies bij nummer 3.741.952, toen de 3.741.953e sneeuwvlok op die tak viel – niets meer dan niets, zeg je, maar de tak brak af.”

Na dat verhaal  te hebben verteld, vloog de koolmees weg. De duif, sinds de tijd van Noach een autoriteit in vredeszaken, dacht een tijdje over het verhaal na en zei ten slotte in zichzelf: “Misschien ontbreekt er nog maar de stem van één mens om tot vrede in de wereld te komen.”

Veel meer dan jaaroverzichten

In deze tijd van het jaar schotelen de media ons jaaroverzichten voor. Zoals het gaat in de wereld van de nieuwsmedia, krijgen we daarin vooral rampen, narigheid, oorlog en ongelukken te zien. Ik laat deze overzichten voor wat ze zijn en ben in gedachten bij de vele mensen die ik in het afgelopen jaar mocht ontmoeten en die elk voor zich een sneeuwvlok zijn in de ontwikkeling van duurzaam leiderschap, van vrede in zichzelf en in hun directe omgeving.

Met zovelen onderweg

Deze menselijke sneeuwvlokken vind ik in internationale communities, zoals die van The Work of Byron Katie, Transformational Presence en the European Mentoring and Coaching Council. En ook in mijn dagelijks leven en in mijn werk kom ik velen tegen. Er is een groot verlangen naar een wereld die werkt, naar een leven in verbinding en verbondenheid, naar een werkplek waar mensen het beste van zichzelf laten zien. Daarvoor zijn zoveel mensen in beweging. De uitspraak van de duif is nog niet gerealiseerd, maar we zijn met zovelen onderweg. Dit stemt mij tevreden en positief aan het begin van dit nieuwe jaar.

 

Maak kans op inspirerende coachsessie

/4 Reacties/in /door

Dit is mijn nieuwe blogsite!

Hier schrijf ik over mijn ervaringen, inzichten en mijmeringen over levenskunst, zelfinzicht en leiderschap. Inspiratie hiervoor haal ik uit mijn leven en uit mijn werk als coach en trainer.

In 2007 ben ik begonnen met het schrijven van blogs. Ze staan allemaal op deze site. Je kunt ze vinden op thema en op maand/jaar.

Al een tijd heb ik een aantal trouwe volgers (abonnees). Het valt sommigen op als ik een tijdje helemaal niet schrijf (“Gaat het wel goed met je?”) en het valt ook op als ik een tijdje regelmatig schrijf (“Zo, je bent lekker bezig.”).

Ja, ik ben een onregelmatige schrijver. Verwacht van mij niet wekelijks op een vast tijdstip een nieuw bericht. Als je daar tegen kunt, nodig ik je van harte uit om je in te schrijven als abonnee. Je kunt je aanmelden onderaan deze pagina. Kost niets en kan je wel veel opleveren. Natuurlijk alle blogs die nu al op de site staan en die nog komen gaan. En er is tijdelijk nog meer.

Iedereen die zich voor 1 juli 2014 heeft ingeschreven als abonnee (bestaande abonnees zijn al ingeschreven), maakt kans op een inspirerende coachsessie via Skype met mij. Je mag die sessie voor jezelf gebruiken of cadeau doen aan iemand die je er een groot plezier mee doet. In totaal verloot ik drie coachsessies. De verloting is in de week van 7 juli. Over de uitslag ga ik niet corresponderen.

Hartelijke groet,

Margreet van Persie

 

 

Het podium op of de natuur in?

/in /door

Als je nog niet weet wat je volgende stap in het leven zal zijn, ga je dan het podium op of de natuur in?

Als Gustav Mahler zijn Vierde Symfonie gaat componeren, laat hij bewust de drukte van Parijs en Wenen achter zich. Hij trekt zich terug in zijn werkhuisje in de natuur van Maiernigg. Op 26 juli 1900 schrijft hij aan een vriend: “Ik leef nu in de wereld van mijn Vierde. Die verschilt totaal van de wereld van mijn andere symfonieën. Maar dat moet zo zijn. Ik zou onmogelijk een toestand kunnen herhalen. En zoals het leven voortgaat, zo leg ik ook in elk werk nieuwe wegen af. Daarom is het steeds zo moeilijk met een nieuw werk van start te gaan. Alle routine die je met de vorige werken hebt verworven, is nutteloos geworden. Je moet weer van voren af aan een leerproces doormaken voor het nieuwe werk. Zo blijf je dus eeuwig een beginner! Vroeger vond ik dat beangstigend en maakte het dat ik aan mezelf twijfelde. Maar sinds ik begrijp hoe het zit, beschouw ik het als een garantie voor de authenticiteit en duurzaamheid van mijn werken. Dit keer zie ik de toekomst voor het eerst zonder angst of twijfel tegemoet. Dat wil trouwens niet zeggen dat ik er vast van overtuigd ben dat het allemaal gaat lukken. Het is en blijft een geschenk dat je, zoals elk liefdesgeschenk, niet zelf kunt verdienen of afsmeken.”

Velen zullen dit innerlijke proces herkennen, ongeacht het werk dat je doet. Wie vindt het niet moeilijk om te merken dat routine nutteloos is en dat het telkens opnieuw een leerproces is?

In de oude wijsheidstradities kom je dan steeds hetzelfde recept tegen: zoek de stilte op, ga de natuur in en wacht op wat er komen gaat. De filosofe Joke Hermsen schreef daar bijvoorbeeld over ‘Stil de tijd’ en ‘Windstilte van de ziel’. Verveling, lanterfanten in de natuur (en in haar geval weg uit haar druk bezette leven in Amsterdam) blijkt dan een heel vruchtbare en creatieve weg te zijn.

Hoe anders doen veel mensen dat vandaag de dag. De laatste tijd zag ik beelden en hoorde ik verhalen van mensen die op zoek zijn naar een volgende stap in hun leven: een droombaan, een volgende carrièrestap, uit de crisis weg of wat dan ook. Zij gingen in een zaal zitten met opzwepende dan wel mediterende trainers en gingen vervolgens op het podium uit de doeken doen wat hun doelstelling is voor dit jaar. Een publieke getuigenis dus. Vanuit het idee: “Als ik dit nu aan jullie en aan het universum toevertrouw, dan wordt het werkelijkheid”.

Dit laat me niet los. Ik vraag me af of het werkt? Ik weet het niet. Het ligt voor mij zo ver af van het liefdesgeschenk van Mahler, het geschenk dat we niet zelf kunnen verdienen of afsmeken, het geschenk dat zich aandient vanuit stilte.

Wil je jouw ervaring met het podium of de natuur hier of per mail (margreet@odissea.nl) delen? Ik kijk er naar uit!

 

Gedachten en realiteit

/in /door

Van eind december tot half januari was ik in Los Angeles en Ojai, Californië. In Los Angeles heb ik deelgenomen aan de jaarlijkse ‘mental cleanse’ met Byron Katie. In Ojai was ik deelnemer van de zevendaagse Certification graduation course met Byron Katie. Twee gelegenheden om te kijken naar de levens die we in ons hoofd leiden, vaak los van de realiteit.

In ons hoofd maken we ons – een beetje of erg – boos over van alles en nog wat: farmaceutische bedrijven, de politiek, een vriend die je nieuwe auto beschadigt, een moeder die haar kinderen in de steek laat, een partner die niet luistert, een baas die niet competent is, een collega die de kantjes er vanaf loopt, enzovoort.

Een vraag die Byron Katie stelt, is: “Reageer je op de rampzalige gebeurtenis zelf (soms jaren geleden gebeurd) of op de plaatjes in je hoofd en je gedachten erover? Bijvoorbeeld dat het niet had mogen gebeuren, dat het onrechtvaardig is, oneerlijk etc.? En hoe voel je je dan en hoe reageer je dan?”

Hoe word je gelanceerd?

Zo vindt je lancering plaats in de baan van ‘gedachte, gevoel, handeling en resultaat’. Een baan die je soms als een soort achtbaan ervaart: ineens zit je erin en gebeurt er van alles aan je binnenkant (emotie, gevoel) en aan de buitenkant (resultaat, effect), waar je niet gelukkig van wordt.

Realiteit bevat ’trigger’

Het is niet de realiteit die je van streek maakt, maar je gedachten erover. De realiteit bevat de ’trigger’ die je gedachten en gevoelens los maakt. Meestal zijn die verbonden met oude patronen. Zelf merkte ik dat tijdens de Certification graduation course, een soort examen met allerlei beoordelingen. Die situatie maakte oude patronen van denken en voelen in me los.

Herken je dat? Dat je soms ‘in oude patronen terugvalt’, zoals we dat noemen.

Het proces van The Work of Byron Katie is in mijn ervaring een zeer effectieve manier om vrijer en losser met oude patronen om te gaan. Het is ook een effectieve manier om werkplezier en levenskunst te realiseren in een realiteit die niet altijd is zoals ik graag zou willen.