Daar heb ik niets mee

/in , /door

Een mooie dag met een groot aantal collega’s die interessante workshops aanbieden. Het aanbod is overweldigend en ik kan maar drie workshops volgen. Hoe kies je dan?

Elke inleider geeft een korte presentatie om ons lekker te maken. Bij de een denk ik: “Veel te vaag en zweverig, daar heb ik niets mee.”  Bij een ander denk ik: “Goh, dat is interessant, daar wil ik wel meer van weten.” Bovendien ook nog een grappige vent. En zo lijkt mijn keuze snel gemaakt.

Over andere boeg

Want … ik besluit om het eens over een andere boeg te gooien. Ik ga maar eens naar de vage workshop van de zweverige inleider, naar de inleider die onverstaanbaar praat over digitale beelden en vormgeving, waar ik niets mee heb. Die grappige man, die houd ik er in. Dat wordt workshop nummer drie.

Om met die laatste workshop te beginnen: daar kreeg ik bevestiging en herkenning van dingen die ik al lang doe. Geen verrassing of vernieuwing. Het werd een plezierig uurtje, lekker in mijn comfortzone.

Uit je comfortzone

En hoe ging het in die twee andere workshops? In wisselende volgorde registreerde ik bij mezelf verzet, verrassing, verwarring en vernieuwing. Wat heeft dit experiment opgeleverd?

  • Inzicht hoe je vanuit je comfortzone altijd op de bekende paden blijft. Verrassing of vernieuwing gegarandeerd uitgesloten.
  • Een andere manier van kijken naar mensen. Als je je alleen opent voor mensen waar je wat mee hebt, sluit je je af voor het ontdekken van nieuwe zienswijzen en ervaringen.

Verder leverde juist mijn deelname aan de workshops waar ik niets mee had, een uitnodiging op om een verhaal te schrijven voor een internationaal project en een zakelijk contact dat kansen biedt. Hiervan heb ik geleerd om niet meer zo snel te zeggen: “Daar heb ik niets mee”.

En nu jij!

Rijd eens een andere route naar je werk. Ga eens bij  een collega zitten waar je niets mee hebt. Doe in ieder geval eens iets wat je nog nooit gedaan hebt. En – doe eens gek – deel jouw ervaring via het reactieformulier.

Speed daten: Wat is je droom?

/in , /door

Een mistige voorjaarsochtend. Ik doe mijn gebruikelijke hardlooprondje door het bos. Door de mist zie ik een vage gestalte opdoemen. Donker gekleed, voorover gebogen. Dichterbij gekomen zie ik hem beter: gekleed in schutkleuren, het uiterlijk van een boswachter, met een schop aan het graven, een oud en enigszins verweerd bankje ligt naast hem op de grond.

“Goedemorgen”, klinkt het en als vanzelf houd ik stil. Het wordt het begin van een lang gesprek.

Met glanzende ogen vertelt hij over zijn werk hier in de bossen, al bijna 40 jaar. Hoe hij elke boom die hij eigenhandig heeft geplant, nog steeds weet te vinden. Hoe hij nu bezig is een bankje te herstellen, een bankje dat hier staat ter herinnering aan een collega die ook zijn leven lang in de bossen heeft gewerkt. Hij praat over de seizoenen, de natuur, de stilte, zijn geloof, zijn werk en het plezier dat hij er nog altijd aan beleeft om buiten bezig te zijn.

“Maar nu moesten we onlangs speed daten”, zo klinkt de volgende zin. Een nieuwe directeur en management hadden alle medewerkers uitgenodigd voor een bijeenkomst. Om te praten over hun droom.  En daar zaten ze dan met elkaar in een zaaltje. “De directeur  vroeg aan mij: wat is jouw droom? Tja, wat zeg je dan? En iedereen moest dat vertellen.”  Hij lacht er wat bij. Bij de herinnering aan deze situatie staat hij te schutteren.

Er komt een ongemakkelijk gevoel bij mij op. Hoe vaak zijn wij (managers, trainers, coaches, organisatieadviseurs e.d.) bezig met het stellen van de verkeerde vragen? Vragen afkomstig uit een andere wereld.  Dromen zul je, een passie moet je hebben.  En daar moet je hier en nu over praten met elkaar. En behalve praten zul je ook doen : verplicht met elkaar gamen, sporten, barbecueën enzovoort. En dat noemen we dan teambuilding.

Hoeveel tijd en geld voor dergelijke bijeenkomsten zouden we besparen als we in de dagelijkse omgang op de werkplek werkelijk open zouden kijken en luisteren naar elkaar. Dat vraagt om een totaal andere benadering. Een benadering die begint met zelfreflectie en met het openen van jezelf.

Hoe kijk jij naar je medewerkers? Hoe luister je? Hoeveel tijd en geduld heb je om echt te zien en te horen? Vanuit een open mind en een open hart?