Als je nog niet weet wat je volgende stap in het leven zal zijn, ga je dan het podium op of de natuur in?

Als Gustav Mahler zijn Vierde Symfonie gaat componeren, laat hij bewust de drukte van Parijs en Wenen achter zich. Hij trekt zich terug in zijn werkhuisje in de natuur van Maiernigg. Op 26 juli 1900 schrijft hij aan een vriend: “Ik leef nu in de wereld van mijn Vierde. Die verschilt totaal van de wereld van mijn andere symfonieën. Maar dat moet zo zijn. Ik zou onmogelijk een toestand kunnen herhalen. En zoals het leven voortgaat, zo leg ik ook in elk werk nieuwe wegen af. Daarom is het steeds zo moeilijk met een nieuw werk van start te gaan. Alle routine die je met de vorige werken hebt verworven, is nutteloos geworden. Je moet weer van voren af aan een leerproces doormaken voor het nieuwe werk. Zo blijf je dus eeuwig een beginner! Vroeger vond ik dat beangstigend en maakte het dat ik aan mezelf twijfelde. Maar sinds ik begrijp hoe het zit, beschouw ik het als een garantie voor de authenticiteit en duurzaamheid van mijn werken. Dit keer zie ik de toekomst voor het eerst zonder angst of twijfel tegemoet. Dat wil trouwens niet zeggen dat ik er vast van overtuigd ben dat het allemaal gaat lukken. Het is en blijft een geschenk dat je, zoals elk liefdesgeschenk, niet zelf kunt verdienen of afsmeken.”

Velen zullen dit innerlijke proces herkennen, ongeacht het werk dat je doet. Wie vindt het niet moeilijk om te merken dat routine nutteloos is en dat het telkens opnieuw een leerproces is?

In de oude wijsheidstradities kom je dan steeds hetzelfde recept tegen: zoek de stilte op, ga de natuur in en wacht op wat er komen gaat. De filosofe Joke Hermsen schreef daar bijvoorbeeld over ‘Stil de tijd’ en ‘Windstilte van de ziel’. Verveling, lanterfanten in de natuur (en in haar geval weg uit haar druk bezette leven in Amsterdam) blijkt dan een heel vruchtbare en creatieve weg te zijn.

Hoe anders doen veel mensen dat vandaag de dag. De laatste tijd zag ik beelden en hoorde ik verhalen van mensen die op zoek zijn naar een volgende stap in hun leven: een droombaan, een volgende carrièrestap, uit de crisis weg of wat dan ook. Zij gingen in een zaal zitten met opzwepende dan wel mediterende trainers en gingen vervolgens op het podium uit de doeken doen wat hun doelstelling is voor dit jaar. Een publieke getuigenis dus. Vanuit het idee: “Als ik dit nu aan jullie en aan het universum toevertrouw, dan wordt het werkelijkheid”.

Dit laat me niet los. Ik vraag me af of het werkt? Ik weet het niet. Het ligt voor mij zo ver af van het liefdesgeschenk van Mahler, het geschenk dat we niet zelf kunnen verdienen of afsmeken, het geschenk dat zich aandient vanuit stilte.

Wil je jouw ervaring met het podium of de natuur hier of per mail (margreet@odissea.nl) delen? Ik kijk er naar uit!