“Vol verwachting klopt ons hart…”

Niet alleen door 5 december komt deze tekst bij me op. Recente ervaringen van mezelf en van cliënten hebben me aan het denken gezet over ‘verwachtingen’. Het is zo gemeengoed om met verwachtingen te leven. En we stimuleren dat ook als we propageren om een droom, een passie, ambitie of doelstelling te leven. En tegelijk is dit een bron van frustratie naar anderen of jezelf als de werkelijkheid anders blijkt te zijn dan je verwachtte. Of zoals een cliënt pas tegen me zei: “Hoe kan ik de aansluiting vinden tussen het ideaal in mijn hoofd en de realiteit?”

Hoe vaak komt het niet voor dat de werkelijkheid anders is dan we graag zouden willen? Een paar voorbeelden uit mijn praktijk:

• ik verlies mijn baan per 1 januari. Ik voel me onzeker over de toekomst.
• ik heb niet zo’n goede beoordeling. Ik weet niet of ik nu contractverlenging krijg.
• ik ben ineens van mijn project afgehaald. Ik voel me onrechtvaardig behandeld.
• mijn lichaam geeft na een burn-out nog steeds vervelende signalen.
• mijn vrouw heeft een postnatale depressie. Ik had me deze periode heel anders voorgesteld.
• mijn assessment is niet zo goed uitgevallen als ik had gehoopt. Mijn volgende loopbaanstap staat nu op losse schroeven.
• mijn moeder is ineens overleden, terwijl het net zo goed met haar ging.

In deze ervaringen blijkt telkens weer dat niet de realiteit de bron is van frustratie, maar vooral onze niet uitkomende verwachtingen. ‘Dit had niet mogen gebeuren, het had anders moeten zijn.’ Zolang je aan de gang blijft om de werkelijkheid te veranderen, verlies je.

Het begint met het ontwikkelen van openheid voor wat er is. Pas in openheid kan er ruimte ontstaan voor nieuwe mogelijkheden. Zonder voorop gezette verwachtingen en doelstellingen. Vol openheid klopt ons hart …