In onze wereld, waar ‘snel, snel’ telt, waar ieder voor zich leeft, in competitie en concurrentie met elkaar, leven we met veel energie, een scherp verstand en onderscheidingsvermogen.

Simpel, zo lijkt het. Gewoon goed eten, regelmatig bewegen en een goede nachtrust. Makkelijk, eenvoudig en zo zou de wereld vol gelukkige en tevreden mensen moeten zijn.

Maar vanwaar de stress waaraan zovelen lijden? Wat ontbreekt er in deze wereld?

De binnenwereld – de wereld van het kind in ons, de wereld van emoties en gevoelens, de wereld van spiritualiteit, de wereld van de duistere demonen – wat gebeurt daarmee, als ik zo druk bezig ben me sterk en fit te voelen, volop in actie in de buitenwereld?

Deze tekst is geschreven door Barbara Kuppers, Johannesburg (Zuid-Afrika). Ik ben blij met Barbara’s toestemming om haar Engelse versie in het Nederlands te bewerken en hier te publiceren. Als je wilt, kun je hierna verder lezen.

Verschillende werelden

Wat ontbreekt in de wereld van vandaag, is een plek waar gevoelens iets betekenen, de ruimte krijgen en erkenning vinden, een plek waar ze niet worden beoordeeld of veroordeeld, belachelijk gemaakt, snel weggewerkt of voorzien van een slimme oplossing.

Een plek waar ik de realiteit kan dragen dat mensen lijden, dat mannen, vrouwen en kinderen worden verkracht, dat mensen elkaar vermoorden, honger hebben, lijden aan vreselijke ziekten, mensen elkaar opfokken, autorijden onder invloed van drank of drugs, hulpeloos, hopeloos, vol pijn, waar ik me machteloos en onbetekenend voel.

Het is niet de wereld van sterk en onafhankelijk zijn, de leiding hebben en verantwoordelijkheid dragen, sexy en aantrekkelijk zijn, in het bezit van de juiste auto, een mooi huis, prachtige kinderen, het perfecte lichaam, veel geld, vakantie, goede tijden en fun.

Wees positief! Belachelijk!!

Allemaal hebben we behoefte aan een plek waar we de pijn van de wereld kunnen dragen, waar we kunnen neervallen. Een plek waar we niet hoeven te doen alsof de wereld alleen bestaat uit goede en grootse dingen, waar ruimte is voor verdriet, teleurstelling, pijn, dood, ontgoocheling, verlatenheid, eenzaamheid en verlangen van de ziel. Zolang we niet het héle leven kunnen omarmen, de vreugde én het verdriet, het ‘goede’ én het ‘slechte’, blijven we onszelf en de wereld om ons heen kapot maken. Blijven we onszelf vernietigen met verslavingen, met manieren en middelen van zelfmedicatie gericht op een totaal vermijden van pijn.

Voel niet het negatieve. Wees positief!

Belachelijk!!

Uiteindelijk worden we een soort robots – bezig, doen, bezig, doen, bezig, doen – zonder gevoel en hart, niet meer menselijk. Geen gevoel meer, maar kilte, afscheiding, eenzaamheid en logisch redeneren. Geen wonder dat de wereld een puinhoop is.

Erbij zijn en blijven

Maar waar, o waar, kan een mens deze pijn voelen zonder veroordeeld te worden, belachelijk te worden gemaakt of vermeden door anderen omdat zij het zelf niet kunnen verdragen om pijn onder ogen te zien? We kunnen het op eigen kracht doen, maar daarvoor voelt het te groot. We hebben iemand nodig die dichtbij ons is én de ruimte tussen ons respecteert. Het kan een therapeut zijn, een goede vriend of een groep mensen die met elkaar bereid zijn te kijken en te voelen zonder de pijn te willen vermijden of snel weg te werken, zonder te vluchten of weg te duiken. Mensen die erbij kunnen zijn en blijven.

Het is niet persoonlijk

We leven in een tijd waarin alles kan worden geregeld en georganiseerd, maar wat gebeurt er in de tussentijd? Wat gebeurt er als we thuis komen na een dag in de buitenwereld, werk, verkeersdrukte, junks, lawaai, boosheid, irritatie, files, conflict en vervuiling van de kwetsbare binnenwereld?

Als ik mijn woede uit over de wereld, God, het leven of wat dan ook, over de kennelijke onrechtvaardigheid van dit alles, dan neem jij het niet persoonlijk op en heb jij het niet nodig om jezelf te verdedigen tegen mijn woede, omdat je weet dat het mijn woede is die niets te maken heeft met jou, net zoals ik dat weet.

Dit voelt als een thuis, een hemel op aarde, waar ik alles kan voelen wat het ook is, en waar mijn gevoelens worden erkend, gerespecteerd en serieus genomen, waar jij doet voor mij wat ik doe voor jou. In mijn binnenwereld is de zachte plek is waar ik kan neervallen.

Zie mij en ik zie jou

Als ik huil, omdat het kwetsbare mensenhart lijdt, dan blijf jij de uitgestrekte ruimte tussen ons respecteren en ik zal hetzelfde doen, want we weten beiden dat het niet persoonlijk is. Dat is intimiteit in zijn meest perfecte schoonheid.

Zie mij en ik zal jou zien, wees aanwezig bij mij en ik zal aanwezig zijn bij jou. Probeer mij niet te redden, me beter te laten voelen, probeer niet om betekenis te geven aan mijn ervaring, sla niet op de vlucht, verberg je niet voor mij, val me niet aan en bekritiseer me niet. Laat me zijn en ik ben er voor jou.

Dit is Liefde

Ieder van ons is verantwoordelijk voor zijn eigen gevoelens en houdt de ruimte open naar de ander. Wat een heerlijk perspectief is dit! Wat zou dit een andere wereld zijn en hoe diep zouden we verbonden zijn. Dit is Liefde voor mij: het volledig eren en aanvaarden van mezelf en de ander voor wie hij is. Daarmee komt een einde aan verlangen, want dit is waar verlangen over gaat – een bezield hart geeft ons de ruimte om te zijn.

En dan, als we weer de buitenwereld ingaan, zijn we krachtig, zorgzaam en meelevend, zijn we helder en besluitvaardig, hebben we veel, heel veel energie om te doen wat nodig is, zonder enige stress – omdat we een zachte plek hebben om te zijn.