Zelfkennis brengt je bij de ander

/in /door

Ditmaal een gastschrijver: Mieke Berry. Zij schrijft hier op mijn verzoek omdat ik haar ervaringen aansprekend vindt voor iedereen die onderweg is op zijn eigen levenspad.

“Hoe kom ik die zelf geen kinderen heb, te werken voor International Child Support? Lang heb ik me ingezet voor dierenwelzijn en in het bijzonder paardenwelzijn. Inmiddels ben ik van mening dat het voor het welzijn van het paard niet nodig is dat men er bovenop gaat zitten. Ik loop hiermee vooruit op de gangbare tendens om het welzijn van het paard ondergeschikt te maken aan de wensen van de mens. Maar gelukkig ben ik niet meer de enige. En toen? Er kwam een periode van bezinning, want in al dat vechten voor een betere wereld voor paarden was ik die voor mezelf vergeten!

Vorig jaar begonnen met de boeken over Findhorn in Schotland. Dat voelde als thuiskomen! Via de Findhorn Retraite van Eckhart Tolle kwam ik bij zijn Kracht van het Nu. Vele inspiratiebronnen volgden. Ik heb me gerealiseerd hoe belangrijk een goede start in het leven is. De eerste vijf tot zes jaar in het leven van een kind zijn essentieel voor zijn verdere ontwikkeling. Vervolgens heb ik de link met kinderen in ontwikkelingslanden gelegd. De basisbehoeften van kinderen in bijvoorbeeld Afrika en Zuid-Oost Aziëzijn niet veel anders dan die van kinderen in het westen. Het is echter daar niet zo vanzelfsprekend als bij ons dat die behoeften worden vervuld. Mijn strijdterrein is dus verlegd. Laat de (koren)molens maar draaien en geef kinderen een toekomst! Om te leren heeft een kind een volle maag nodig. International Child Support geeft ze die en méér. Er wordt ook veel aan structurele hulp gedaan zoals bebossingprojecten om aan de vraag naar houtskool te kunnen voldoen. In Nairobi (in de stad!) kookt nog steeds 85% van de mensen op houtskool die wordt aangevoerd over het Victoriameer uit o.a. Rwanda. Locale boeren kunnen dan de aangelegde bossen weer bijhouden. Zo ontstaat een mooie kringloop.

Ga ik mezelf weer verliezen zoals ik dat eerder deed? Nee, want een van mijn ontdekkingen is dat je niet van wezenlijke betekenis voor anderen kunt zijn als je jezelf niet kent en kunt aanvaarden. Kijk alsjeblieft op http://www.ics.nl/ en oordeel zelf.”

Hoe ben jij jezelf?

/1 Reactie/in /door

“Ik wil mezelf zijn”. Hoe vaak hoor je (jonge) mensen dat niet zeggen? Letterlijk genomen is dat een gekke uitspraak. Ben je dan wel eens een ander?

 

Achter “ik wil mezelf zijn” gaat iets schuil. Het is ‘in’ om jezelf te zijn en daarmee wordt tegenwoordig iets heel specifieks bedoeld. Jezelf durven zijn is synoniem met vlot en spontaan overkomen, aardig en aantrekkelijk gevonden worden, flitsend en goed gebekt zijn. Er wordt zeker niet mee bedoeld dat je staat te stuntelen, bloost, verlegen bent, je ongemakkelijk of ongelukkig voelt. En als dat gebeurt, ben je dan niet jezelf?

 

Kijk eens hoe het toegaat in groepen waar het ideaal heerst van ‘jezelf zijn’. Je kunt dat goed waarnemen op TV, in sommige teams of bij bedrijfspresentaties. Leuk zijn, een vlotte babbel hebben, dringen om aandacht, in concurrentie met elkaar (wie is hier het meest spontaan en het leukst?). Wie goed kijkt, ziet dat het vaak gaat om een beperkt repertoire van gedragingen waarbij écht contact niet de bedoeling lijkt te zijn.

 

De keerzijde van deze cultuur is dat mensen het als een probleem ervaren als ze wel eens met de mond vol tanden staan, geëmotioneerd raken, verlegen zijn, zich even geen raad weten. Dan maken ze zich zelfverwijten, denken ze dat ze tekort schieten.

In mijn coachpraktijk maak ik ook mee dat mensen ‘meer zichzelf willen zijn’. Ze kunnen zichzelf niet aanvaarden, liefhebben met alles erop en eraan. Zo ontstaat pijn door de vergelijking tussen wie je daadwerkelijk bent op een bepaald moment (bijvoorbeeld verlegen, ongelukkig) en de beelden die je bent gaan geloven over hoe je zou moeten zijn.