Iemand reageerde op mijn eerdere publicatie ‘Tijd is een gedachte’. Zijn reactie komt er kort gezegd op neer dat tijd ook een – woordloze – ervaring is. Daar wil ik graag op ingaan.

Er zijn twee soorten tijd: chronos en kairos.

Chronos is onze agendatijd die gevuld is met onze – soms stressvolle – gedachten. Over dingen die je nagelaten hebt te doen of over dingen die je nog moet doen, van jezelf of van anderen.

Kairos is tijd als ervaring. Er is stilte in jezelf, kalmte en je kunt alles open waarnemen. Ook de vervelende gevoelens die in jezelf leven of die zomaar in je opkomen. Tijd is een ervaring waarin je helder bent, alles als vanzelf gaat, waarin je je laat meevoeren op je innerlijk weten.

In de dagelijkse meditaties met Krishnamurti staat voor maandag 6 augustus:

“Waarheid is niet iets voor respectabele mensen, voor mensen die op zelfuitbreiding, op zelfvervulling uit zijn. Waarheid is niets voor hen die de veiligheid van het blijvende zoeken, want de duurzaamheid waarnaar ze streven is niet anders dan het tegendeel van vergankelijkheid. Omdat ze nu eenmaal gevangen zitten in het netwerk van de tijd, zijn ze uit op iets dat blijvend is; maar het blijvende waarnaar ze zoeken is het werkelijke niet, want dat waar ze op uit zijn is een maaksel van hun eigen denken.

Iemand die werkelijkheid wil ontdekken, moet daarom eerst ophouden iets na te streven – wat niet wil zeggen dat hij tevreden moet zijn met dat wat is.

[…] Waarheid meldt zich als iemand de door de geest of met de hand geproduceerde dingen terzijde legt en dat terzijde schuiven van de voortbrengselen van de geest en de hand is geen kwestie van tijd. De waarheid meldt zich bij iemand die vrij staat van tijdsbesef, die zich niet van tijd bedient als middel tot zelfverheerlijking. Tijd, dat wil zeggen de herinnering aan gisteren, de herinnering aan je gezin, aan je ras, aan jouw speciale karakter, aan die verzameling van eigen ervaringen waaruit het ‘mezelf’ en het ‘mijn eigene’ bestaat.”

Wie zou je zijn zonder je verhaal?